Jaren geleden mocht ik mee met een familielid die een ballonvaart had gewonnen. Een fantastische ervaring. Al varende, kwam ik in gesprek met de ballonvaarder. We spraken over wat we in het dagelijks leven deden. Ik was op dat moment thuisblijfmoeder en daarnaast deed ik in de opleiding tot sensitherapeut. Mijn einddoel was een eigen praktijk. Mijn eigen werktijd indelen, naast een druk gezin met vier kinderen. 

Nu snapt niet iedereen meteen wat sensitherapie is, en ik deed mijn best de ballonvaarder uit te leggen wat het precies inhoudt. Daarna viel hij stil. Na een tijdje kwam de vraag of ik wat voor zijn vader kon betekenen. Dapper liet ik hem weten dat dat het geval was, niet wetende wat me te wachten stond. Echt doorgevraagd heb ik toen niet, ik was meer enthousiast dat ik mocht helpen. We wisselden telefoonnummers uit en binnen een week belde hij wanneer ik kon komen. Zijn vader bleek al een jaar in het ziekenhuis te liggen. De artsen wisten het ook niet meer. Slik. Niets komt zomaar op je pad, dus er was vast iets wat ik kon doen.

Vader bleek in het ziekenhuis in Nijmegen te liggen. Gewapend met een afdelings- en kamernummer, ging ik op zoek naar de voor mij nog grote onbekende. Ik trof een man van rond de 75 jaar aan in bed, een zielig hoopje mens. Hij had uitgekeken naar mijn komst. Alsof we elkaar al jaren kenden, begon hij geëmotioneerd te vertellen wat er aan de hand was. Dat wist ik namelijk nog steeds niet. Zijn rechterbeen was geamputeerd en de wond wilde al een jaar lang niet genezen. Elke zoveel dagen belandde hij weer op de OK om het afgestorven weefsel te verwijderen. De wond werd alleen maar groter en groter en taste steeds meer weefsel aan. Dat het er niet zo fris rook, hoef ik vast niet te vermelden. De lieve man had maar één grote wens. Met een genezen wond naar huis, naar zijn vrouw. Dan konden ze samen weer gezellig naar de markt.

Na zijn levensverhaal, was het tijd om te gaan meten. Meten doen we als sensitherapeuten altijd. Ik kan iemand wel behandelen met een bepaalde methode, maar als dat niet is wat het lijf wil, dan is dat zonde van jouw tijd én geld. Efficiëntie, ik hou ervan.

Ik begon mijn meting en mat uit dat deze man entiteiten had. Energie die aan zijn energie vastgeplakt zat. Dat heb ik weggehaald. En weer verder meten. Het enige dat er daarna uit kwam, was dat hij colloïdaal zilver (een natuurlijk antibioticum) nodig had. In een torenhoge dosis. Ik had gelukkig een flesje bij me wat ik achter kon laten, samen met de wijze van innemen en de dosis. Hij kon meteen beginnen. We namen afscheid en nu moest het middel zijn werk gaan doen. Tijd was nodig om te zien hoe het hem zou vergaan.

Zwaar onder de indruk ben ik naar huis gereden, me afvragende of het zo simpel kon zijn. Beetje energie weg halen en colloïdaal zilver voorgeschreven. Had ik niet iets over het hoofd gezien? Iets vergeten? Ik was nog in opleiding, dus ik zocht contact met de opleiding. Daar kreeg ik het nuchtere en simpele antwoord dat het volstrekt logisch was wat ik had gemeten. Prima gedaan. Oké dan. Dan maar vertrouwen dat het het juiste was, loslaten en wachten tot ik er weer naar toe zou gaan.

Weken later stapte ik weer in de auto richting Nijmegen. Ik was nieuwsgierig wat ik aan zou treffen. Dat hij therapietrouw was, dat was al duidelijk. De zoon, de ballonvaarder, bestelde elke keer weer nieuwe flesjes. Hij vertelde dat de verpleging een mooi schema had gemaakt. Ze streepten elke dag de voorgeschreven dosis af. En dat was wel ff 7 keer per dag. Dus hulde aan de verpleging! Alles voor de genezing van de patiënt.

Aangekomen in het ziekenhuis, trof ik een totaal andere man aan in bed. Hij zat rechtop met een grote lach op zijn gezicht. Hij keek helder uit zijn ogen en begroette me vrolijk. Wow, dacht ik, wat een verschil met de vorige keer. Mijn achterwerk zat nog niet op de stoel of hij deed al verslag. Zijn wond was bijna dicht. Trots liet hij zien wat er nog van de wond over was. Bijna niks. Ook de stank was volledig verdwenen. De wond was mega groot en nu was er nog een wond ter grootte van een euromunt. Een wond mocht het eigenlijk al niet meer heten, want het was al dicht. Alleen de huid moest nog verder aangroeien. Hij mocht zodra het helemaal goed dicht was, naar huis.

Opnieuw hebben we gemeten, de dosis kon naar beneden worden aangepast. Opgetogen ging ik weer naar huis. We hadden afgesproken dat hij me zou laten weten of ik de volgende keer weer naar het ziekenhuis zou komen of, nog beter, bij hem thuis. En bij hem thuis is het geworden. Aangekleed en wel zat hij blij in de rolstoel. Ik heb zijn vrouw mogen ontmoeten en samen hebben we koffie gedronken. Zijn wens om weer naar de markt te gaan was al uitgekomen......